Oraindik 21 urte dituen arren, artearen munduan esperientzia handikoa da irundarra. Bere azken proiektuaz, orain arteko ibilbideaz eta etorkizunari begira dituen asmoez mintzatu da.
Miriam Loidi gazte irundarra.
Oraindik 21 urte dituen arren, artearen munduan esperientzia handikoa da Miriam Loidi irundarra. Bere azken proiektuaz, orain arteko ibilbideaz eta etorkizunari begira dituen asmoez mintzatu da.
Nondik etorri zaizu Jaizkibeli buruzko proiektua sortzeko ideia?
Proiektua nola eta nondik etorri zen ez dakit [barrez]. Banekien Gradu Amaierako Lana naturarekin lotutako proiektua izango zela. Aurretik Larrun, Aiako Harria edo Jaizkibel inguruko grabatu eta pinturak egiten nituen, eta esperientzia polit hura berreskuratuz, proiektuari ekin nion. Ideia izan da jendeak Jaizkibel ezagutzea, askotan bertako txoko asko ez ditugulako ezagutzen.Bestalde, ekologiaren eta artearen arteko harremanaren gainean irakurtzen eta ikasten hasi nintzen, nola egin dezakegun gizartea mugitzea artearen bitartez. Nahi nuen jendeak kontzientzia hartzea natura zaindu behar dugula, eta gure eskuetan dagoela naturaren kontserbazioa, egunerokoan. Jende asko ezagutu dut eta asko mugitu gara, hori oso garrantzitsua izan da. Denon artean egindako harreman hori izan da etekin garrantzitsuena.
Zergatik Jaizkibel, eta ez beste edozein mendi?
Inkontzienteki agian. Egia esan, lagun gehienak Hondarribikoak ditut. Txikitatik, nahiz eta Irungoa izan, harreman handia izan dut Hondarribiarekin eta azken urteetan lagun edo senideekin askotan joan gara Jaizkibel ingurura. Denbora dezente pasatu dut mendi horretan, ikaragarri gustatzen zait. Maiz pintatzera edo liburu bat irakurtzera joaten naiz, oso erraz dago joateko eta oso lasaia da.
Proiektua noiz arte luzatzeko asmoa duzu?
Ez dakit noiz amaituko dudan, hori da arteak duen gauza politenetakoa: lan bat noiz amaitu ez jakitea. Badakizu noiz hasten den gauza bat, baina ez dakizu noiz amaituko den. Nik badakit jarraituko dudala honekin lanean, agian ibilbide berriak sortzen, beste irakurketa bat planteatzen, dena delakoa, interesgarria dela iruditzen zaidalako eta jendearen parte hartzea oso polita izan delako. Ikusten ari naiz jendeari gustatu zaiola. Ez dakit noiz arte, eta ez dut jakin nahi ere. Ibilbidea jarraitu eta ea proiektuak nora eramaten nauen.
21 urte dituzu, baina jada esperientzia duzu artearen munduan, ezta?
Bai, hala da. Halere, duela urtebete ez nuen pentsatzen puntu honetan egongo nintzenik. Orain arte 5-6 erakusketetan hartu dut parte, eta duela urtebete ez nuen bakar batean ere parte hartu. Hasieratik ‘mugitu behar gara’ esan diot beti nire buruari. Oso pertsona mugitua izan naiz beti, beti gauzak irakurtzen eta begiratzen ibiltzen naiz. Oso kuriosoa naiz.
Nondik datorkizu artearekiko miresmen hori?
Betidanik eskulanak gustatu zaizkit. Orain, egia da nire arte ibilbidean hasi naizela sartzen gehiago esperientzien gaineko irakurketetan. Joan den larunbateko aurkezpenean gazteekin tailer bat egin nuen. Bertan ondoko parkeko zaborra jasotzeko eskatu nien, eta lan ikusgarriak egin zituzten. Haiei esaten nien ez duzula behar inongo trebeziarik eskuekin sortzeko. Nire lana gehiago dago atzetik dagoen irakurketa horretan, eta pentsatzeko ibilbide horretan, lan plastikoan baino. Gogoan dut 14 urterekin nire gurasoei esan niela Arte Ederrak ikasi nahi nituela. Plastika, musika… artearekin harreman duten gauzak nituen bereziki gustuko ikastolan. Gero dantzaren munduan sartu nintzen, eta interpretazioa ere bai pila bat gustatu zait beti. Ondoren Batxilergo Artistikoa egin nuen, eta horren ostean Arte Ederretako fakultatean sartu nintzen. Txikitatik gustatu zait material ezberdinekin jolastea, esperimentatzea gustuko dut. Txikitatik argi nuen, eta buru- belarri jo dut bide horretatik, orain arte.
