«Nire koadroak leihoak dira, ireki eta Judasen munduan sartzen zara»
Judas Arrieta artistari elkarrizketa
‘Pintatzea ala hiltzea’ da zure azken erakusketaren izena. Zergatik izenburu hori?
Orain dela urtebete etorri nintzen Txinatik eta urte hau egokitzapena bezala hartu dut. Txinan zortzi urte pasa eta gero, nire lanarekin eta nire bizitzarekin zer egin behar nuen hausnartu nuen. Nire lehenengo aukera izan zen artetik kanpo zeuden proiektuetan sartzea bizitzan aurrera egiteko. Zer gertatu da? Gauza asko egin ditudala azken urtean baina jarraitzen dut berdin. Orduan erabaki nuen benetan gustukoa neukana margotzea zela eta horrekin aurrera egitea. Nire artean zentratu ahal izateko beste proiektuak edo ametsak albo batera uztea erabaki nuen.
Proiektu batean sartzen naizenean %100a ematea gustatzen zait eta helburua hori da. Hartuta zegoen erabakia: Judas Arrietak artista bat izaten jarraitu nahi du, horretaz bizitzen eta honekin aurrera egiten. Horregatik esaten dut edo margotu, edo hil.
Zer nolako artelanak dira erakusketan bildu dituzunak?
Orokorrean dena pinturaren inguruan mugitzen da. Amaia KZko erakusketa aretoak hiru gela ditu, lehena handia, bigarrena zubi moduko bat eta azkena, sala txiki bat. Nik planteatu dudan erakusketan sartzen zarenean egiten dudanari buruzko hausnarketa irakur daiteke, eta ondoren oso koadro handiekin topa egiten duzu. Areto honek nire margolari lana aldarrikatu nahi du, zer den niretzako pintura arte garaikidearen historia kontuan izanik. Arteari buruz hitz egiten dut. Eta bestalde, eraginak zeintzuk diren aipatzen dut: zergatik margotzen dut margotzen dudana eta nondik datozen eragin horiek. Lehenengo aretoan erakusketa instituzional bat dirudi, non obrak oso handiak diren.
Hortik bigarren aretora pasako ginake, zubi moduko bat dela. Hor obra txikiagoak planteatzen ditut. Bidea markatzen noa. Panpinekin egindako nire diseinu batzuk ere aurki daitezke. Euskarria niretzat inportantea da, eta ez da gauza bera koadro baten gainean margotzea, panpin batean edo beste objektu mota batzuetan. Leku gozoago bat planteatzen da, argi ilunagoarekin, eta non obra txikiekin disfruta daitekeen. Panpinekin ere proposatu nahi dudana erakusketan da, artea objektu lasaigarri edo jolasgarri bat ere izan daitekeela. Ikuslea zirikatu, eta artea disfruta daitekeela esaten diot, jostailu bat dela, hazteko, ikasteko eta aurrera egiteko bide bat dela.
«Proiektu batean sartzen naizenean %100a ematea gustatzen zait» «Ikuslea zirikatu eta artea disfruta daitekeela esaten diot, jostailu bat dela»Gero areto txikian sartzen gara eta hor jarri ditut skatetan margotutako artelanak. Nire helburua zen skate oholak merkaturatzea eta arrazoia zen objektu sakratu horien muga gainditu nahi nuela; koadroa, objektu sakratua, ukiezina, ulerezina… Nire lanak skate oholetan jarrita nik uste dut muga horiek pixka bat desagertuko zirela eta horrekin jolastu nahi nuen. Denda batera joaten garenean eta hamar ohol ikusten ditugunean ilustrazio ezberdinekin, segituan dakigu zein gustatzen zaigun eta zein ez. Ez diogu gure buruari galdetzen ulertzen ote dugun hor egin den marrazkia. Jendeak nire artelanekin horrela gozatzea nahi nuen eta horregatik proposatu nuen oholetan margotzea. Amaitzeko, nire marrazkiak agertzen dira bitrina batzutan. Marrazkiak izan daitezke proto-koadroak, nire laborategia, I+Da, froga guztiak egiten dituzun lekua. Marrazki horiek gero koadroetara eramango ditudan elementuetan eragiten dute, baita koadroak nola margotuko ditudan ere. Marrazkiaren freskotasuna koadrora eramaten saiatzen naiz. Zurruna al zara bozetoa koadroan islatzeko garaian? Ez, inoiz ez dago bozeto eta koadro berdin bat. Normalean, mural bat planteatzen baldin badut, hor bai. Baina koadroetan izpiritu bera mantentzen saiatzen naiz, freskotasun hori, baina ez dira inoiz berdinak. Azken bost urtetako lana bildu duzu, tartean Txinan sortutakoa, zer nolako ekarpena egin dizu hango egonaldiak? Txinako egonaldiak eman didan gauzarik onena da umilago izateko balio izan didala. Ni beti amesten ari naiz, baina beti izan ditut oinak lurrean. Egia da, nire garaian erraztasun ugari izan nituela artista izatea erabakitzeko. Bekak, diru laguntzak… zeuden eta karrera bukatzerakoan bizirauteko eta karrera pixka bat luzatzeko aukera zegoen.
«Marrazkiak izan daitezke ‘protokoadroak’, nire laborategia, I+Da» «Txinak eman didan gauzarik onena da umilago izateko balio izan didala»Niretzako Txina izan zen beste artisten lan egiteko modua ikustea, beste testuinguru batean. Kristoren oihana zen, marrazoz betea. Konturatzen zara nahiz eta zuk %100a eman gauza gehiago behar direla. Ez da hain garrantzitsua kristoren artista izatea askotan, obra oso txarrak ere saldu daitezke. Azkenean, merkatua edo artearen mundua tipula baten antzekoa da, geruza asko ditu eta horietako bakoitzean gauza bat edo bestea egiten da. Bakoitzak zein geruzatan egon nahi duen erabakitzen du eta geruzaren arabera, badaki zeintzuk diren legeak. Kontzientzia pixka bat lortu nuen; non nengoen eta nolakoak ziren gauzak. Inguruan gertatzen diren gauzak beste era batera hausnartzea eragiten dizu eta azkenean, lehentasunak markatzera eramaten zaitu. Nik hori ikasi dut.
Tamaina handiko artelanak bildu ditu artistak erakusketaren lehen aretoan
«Nire artelanak ez dira bakarrik nire bizipenen isla, baita nire ametsena ere» «Belaunaldi baten goraipamena egitea da: zer bizi dugun, zer ikusi dugun…»Krisiak ere artisten munduan eragina izango zuen, ez? Argi dago. Beste bideak aurkitzera behartzen zaitu. Nik banekien zer egin nahi nuen eta aukerak izan ditut: diru laguntzak, bidaiak… Badut koadro bat non Reacting crisis esaten dut. Azkenean zer egin pentsatzen duzu, elkarlana enpresekin edo tailerrak erakunde publikoekin, eta itzuli naizenetik jende asko aurkitu dut halako gauzak egiten. Azkenean ere erakusketa honekin egin dudana da niri eman didatena berriz ere itzuli. Zonalde honek halako erakusketa bat behar zuen. Gero jendeak esaten dit ea nondik datozen marrazki japoniar horiek. Nik esaten diet nik txikitan halakoak ikusten nituela, eta azkenean gauza batek bestera eramaten zaitu.
Zure artelanak zure bizipenen isla dira?
Bai ez bakarrik nire bizipenena, baita nire ametsena ere. Nire koadroak leihoak bezalakoak dira; irekitzen dituzunean Judasen munduan sartzen zara. Judasen munduan bizipenak daude, eta elementu horiek grabatuak gelditzen dira eta koadroa egiten ari zarenean bueltatzen dira. Belaunaldi baten goraipamena egitea ere da: zer bizi dugun, zer ikusi dugun, nola eragin digun… 
